LAMENTO A LOS POBRES DE ESPIRITU

 

La hipócrita sonrisa de algunas

personas, que se creen superiores,

a mi entender les falta una neurona,

al querer demostrar que son mejores.

 

 La vulgaridad de querer demostrar

siempre lo bueno que eres,

lo que sabes, lo que entiendes,

sin darte cuenta que otros sin decirlo,

seguro son superiores.

 

Es presunción el estar siempre

demostrando que tú eres, que tú sabes,

que tienes amigos siempre con

grandes carreras y posiciones.

 

El que se cree superior,

cuando con su aptitud,

demuestra ser inferior,

se quedara sin nadie a su alrededor.

 

No hay porque presumir de lo que se es,

de lo que se tiene, de donde procedes,

ni de las amistades que tienes,

creerse superior, no te hace ser mejor.

 

La envidia corroe, seca el alma,

ahoga los sentimientos, endurece el corazón,

ahuyenta el amor y nos hace peores,

jamás superiores.

 

No por creer que se sabe más, se es mejor,

a los seres humanos nos hace ser superiores

la empatía, la humildad, la sencillez,

la generosidad, el amor por los demás.

 

Todos nacemos desnudos y solos,

todos moriremos desnudos y solos,

ahí se acaba en la tierra la superioridad,

y comienza la igualdad de la eternidad.

 

Cuando nuestro alma viaje al más allá,

y nuestro cuerpo en un hoyo se encuentre ya,

si las manos vacías llevas, lo lamentaras,

la sapiencia y superioridad

en el hoyo de nada te servirá.

 

María Luisa López Castro

Grupo Poético Brétema


 

OS TEMPOS

 

Maduraron os tempos,

mulleres de onte ¡alegrádevos!

a muller deste século

ten un posto de traballo.

 

Hoxe, meu canto e de ledicia,

por fin podemos berrar,

quero render homenaxe

as mulleres que xa non están.

 

Morreron nesta loita,

traballaron sen ser escoitadas,

nosas nais, nosas avoas,

noites, días… cheas de bagoas.

 

Recoñécense os seus feitos,

aínda que un pouco minguados,

muller, nai, avoa e filla

¡descansade! Xa esta acadado.

 

Estamos aquí neste centro

hoxe conmemorado,

as mulleres traballadoras

xa non as darán de lado.

 

Mulleres do noroeste

que me estades escoitando,

mulleres de orixe Celta

¡Non tedes xa que calarvos!

 

Eu que teño a ocasión

de ler estes meus versos,

quero renderlle homenaxe

as mulleres deste tempo.

 

Teresa Cariño Davila

Grupo Poético Brétema 

DÍAS DE TRISTEZA

 

Se me apaga la luz amor,

se oscurecen los ojos que te amaban,

y lloran con el dolor…

de ver perdida tu mirada.

 

La fuente de mis lágrimas,

comienza a inundar mi llanto

y siento como mi alma

de ti se va alejando.

Se me acorta el hilo de vida

y el vigor pierde sus fuerzas,

despertando en mi la herida

la que dé pesar me llena.

 

Si amor de sentimientos profundos,

que nuestro cariño fraguo,

y tengo que abandonar este mundo

y así olvidar nuestro amor.

 

Amante Romero Álvarez

Grupo Poético Brétema


 

SOLO OTRA

 Cuando dejo de ser yo

y me retiro a los confines,

es allí donde te encuentro,

es esa otra la que puede hablarte,

con ella se funde el iceberg

entre tus párpados,

y puede aspirar ese aroma

que fue nuestro

porque no soy yo.

 

Esa en la que me convierto

puede rozar el aire que te besa,

asir tus manos hasta gastar su piel,

porque no soy yo.

 

Beber el iris de tus ojos,

ser los labios de tu boca,

porque no soy yo.

 

Siendo otra, seré el alguien de tu búsqueda,

cuando regreso de los confines

recojo los rescoldos de un yo difuso,

un yo pequeño que se perdió hace mucho,

de hostilidades quebrado.

 

Y mientras me voy diluyendo

en el escorzo de mi sombra,

me siento a esperarte.

 

Julia Álvarez González

Grupo Poético Brétema


 

A MI AMADO

 

En silencio se fue mi jinete,

como en silencio estuvo

mientras habito en mi morada,

mi guía, mi luz, mi descanso.

 

Nunca sufrí sus lamentos

porque ni lamentos tenia,

nunca sentí sus miedos

porque el tapaba los míos.

 

Mi amante, mi compañero de viaje,

¿Por qué te has apeado tan pronto?

yo tenía que hacerlo primero

hasta en eso fuiste generoso.

 

No quiero seguir mi camino sin ti

yo ya no tengo camino,

no veo el horizonte, no veo luz,

solo tinieblas, solo siento dolor

y ya no estas para apagarlo.

 

Ven a buscarme, ven a buscarme,

que por ti peno, que por ti muero.

 

Amelia García Domínguez

Grupo Poético Brétema


 

GALICIA

 

Galicia de mis amores,

te llevo en mi corazón,

aunque aquí no nací

siento por ti devoción.

 

Pasé mi niñez aquí,

mi adolescencia también,

esta tierra me lo dio todo,

un marido y unos hijos

a los que he visto crecer.

 

Cuando oigo tocar la gaita,

me estremezco de emoción,

y hasta las piernas me bailan

al son de una canción.

 

Aurora Franco Carrillo

Grupo Poético Brétema


 

CUPIDO

 

Eres el frío que me abrigas

llena de luces y colores

eres la pureza del cielo

eres la luz de mis amores.

 

Haché para ti mujer,

haché siempre contigo,

eres la pureza del cielo

en este espacio vivido.

 

Amor de mis sueños,

pureza sin maldad

aquí está tu “Cupido”

que te ama con sinceridad.

 

Como una poesía brillante

llegué junto a ti,

observé tu escenografía

suspirabas para mi…!

 

Rumba, son y vino,

baila conmigo, baila

mientras suena el sonido

solo quiero que me beses

y después vengas conmigo.

 

Francisco J. Martínez Matamoros

Grupo Poético Brétema


 

AL CALOR DE LA LUMBRE

 

En el solsticio de invierno

el espíritu de madera,

se postra reverente

ante la fuerza ígnea

y entrega noblemente su cuerpo

en el sagrado ritual

de purificación por el fuego

y nos ofrece, transformada su energía

en calor que derrite

nuestros hielos

y mantiene una llama de amor

en el corazón de todos los seres.

 

Rosa María Vázquez Romay

Grupo Poético Brétema


 VALORAR


As estrelas, migallas do firmamento,

ilusións, átomos do sentimento,

a vida, un exemplar fragmento,

partícula, dun volume extenso.


Sen harmonía, este texto

non existira,

o relevante do pequeno,

o importante do sinxelo.

 

As notas musicais

compoñen unha fermosa melodía,

os intres especiais,

a existencia danlle categoría.


O acento, distingue

o timbre de cada voz,

e cada verba marca

a pronunciación.

 

O bo, si e breve, dúas veces bo,

o malo, si e breve, moito mellor,

as miradas indefinidas

dos recen nacidos.

 

Os movementos

imprecisos e instintivos.

 

Valorar o verdadeiro

sen falsificación,

apreciar o sinxelo

con admiración.

 

Rosa Martínez Méndez

Grupo Poético Brétema

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.